Na obecnych terenach gminy Stąporków od dawnych czasów rozwijał się głównie przemysł. Na tradycje te złożyły się przede wszystkim warunki naturalne. Istniały tu obfite pokłady rudy żelaza, a także rozległe lasy w których wypalano węgiel drzewny  używany  do  wytopu  żelaza  i  jego  obróbki.  Jako źródła energii wykorzystywano rzeki Czarna oraz Krasna. Z kolei niskiej jakości gleby w znacznym stopniu ograniczały rozwój rolnictwa.

Pierwsze wzmianki o istnieniu kuźnic w rejonie Stąporkowa pochodzą z końca XV  wieku.  Dotyczą one  kuźnic  powstałych  w Czarnej,  Błonicy,  Błaszkowie, Duraczowie oraz kuźnicy Stąpor  (według ówczesnej pisowni Stampor). W nazwie tamtejszej kuźnicy doszukuje się obecnej nazwy Stąporkowa. W połowie wieku Stąporków i jego okolice stały się własnością rodziny Małachowskich. W 1738 r. kanclerz Jan Małachowski wybudował w Stąporkowie wielki piec do wytopu żelaza. W latach kolejnych rozbudował przemysł i unowocześnił go na tyle, że w tamtych czasach był on najnowocześniejszym okręgiem przemysłowym w kraju.

Od 1871r. nowi właściciele tych terenów - Tarnowscy wprowadzili kilka unowocześnień technologicznych. Hrabia Tarnowski wybudował drugi wielki piec, bocznicę kolejowa i zainstalował maszynę parowa. Fabryka rozrosła się i otrzymała nazwę  "Huta  Staporków".  W  latach  1886-1900  zakład  zatrudniał  około  800 robotników,  produkował  duże  ilości  grzejników  centralnego  ogrzewania,  rur wodociągowych i kanalizacyjnych, które wysyłane były w głąb Rosji. Pod koniec 1905r. Stąporków liczył 704 mieszkańców. Kryzys hutnictwa przełomu XIX i XX wieku dotknął również Hutę Stąporków, która zamykana była w najtrudniejszych okresach kryzysu. Ostatecznie została ona zamknięta w 1938 r.

W latach 50-tych nastąpił dynamiczny rozwój Stąporkowa. Powstały dwa duże osiedla  mieszkaniowe,  rozbudowano  Odlewnię Żeliwa "Niekłań",  kopalnie  rudy żelaza (eksploatowane do końca lat 60-tych) oraz zmodernizowano zakłady w Krasnej i Furmanowie. W 1967 r. Stąporków otrzymał prawa miejskie.